ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาเดินเส้นทางเกี่ยวกับการศึกษาแต่พอได้เข้ามาทำมันรู้สึกขัดกับหน้าตัวเองมากเนื่องจากคือไม่ใช่เเด็กเรียนไม่ใช่เด็กเก่งแต่พอมายืนจุดนี้มุมมองเริ่มเปลี่ยนไป
เห็นการแข่งขันเกี่ยวกับการศึกษามากขึ้น อยากเข้าโรงเรียนที่ดีที่ได้มาตรฐาน เงินต้องถึง และการหากินบนเส้นทางการศึกษาของแต่ละโรงเรียนมากขึ้นการเรียนการสอนมาตรฐานเด็กลดลงแต่การจ่ายเงินค่าเทอมกับเพิ่มขึ้น ถามว่าสิ่งที่พ่อแม่คาดหวังที่จ่ายเงินราคาแพงคือคุณภาพ แต่เด็กที่คุณภาพดีนั้นไม่ใช่ว่าเรียนที่โรงเรียนอย่างเดียว แต่พ่อแม่ต้องพาไปติวตามกวดวิชาต่างๆมากๆกว่าคุณภาพจะออกมาเหมาะสมกับโรงเรียนที่ลูกเรียนอยู่ ลองคิดดูนะเด็กที่เรียนที่โรงเรียน เรียนอาทิตย์ละ 5-6วัน วันละ7-8 ชม. แต่กลับไม่ค่อยได้อะไรพ่อแม่ก็เฉยๆ แต่ต่างจากการที่พ่อแม่พาลูกมาเรียนพิเศษด้านนอก อาทิตย์ละ 1 วัน วันละ. 2-4 ชม. แต่พ่อแม่คาดหวังทุกสิ่งทุกอย่างกับการเรียนพิเศษของลูกมากๆ ว่าภายใน2-4 ชม. ต้องอาทิตย์นั้นลูกตัวเองต้องอ่านออก เขียนได้ โดยพ่อแม่ลืมมองข้อแตกต่างระหว่างส่วนนี้ไปซะสนิท อยากให้หลายๆครที่อ่านลองกับไปมองย้อนดูนะ ว่าจริงรึเปล่า
หลายคนกลัวว่าให้ลูกเข้าโรงเรียนวัด หรือรัฐบาลกลัวลูกจะเกเรก้าวร้าว ควรให้ลูกเข้าโรงเรียนเอกชน สังคมมันจะดีขึ้นมาหน่อย แต่จะบอกว่า ต่อให้ลูกเข้าทั้งเอกชน หรือโรงเรียนวัด หรือ รัฐบาลก็แล้วแต่ ถ้าการปลูกฝังก่อนที่จะเข้าโรงเรียนปลุกฝังมาดีอยากให้ลูกเป็นแบบไหน พ่อแม่ต้องทำให้ลูกดูว่าควรเป็นแบบไหน ถ้าลูกเข้าโรงเรียน สิ่งที่เราทำได้คือเลือกเพื่อนให้ลูกคอยให้คำปรึกษา สิ่งที่หลายๆคนกลัวก็จะไม่เกิดขึ้นถ้ามีเวลาเอาใจใส่ให้มาก ไม่จำเป็น ต้องสร้างให้เขาเข้าไปในสังคมที่สูงทั้งๆที่ตัวเราเองยังพยายามดิ้นรนอยู่ แต่ต้องสอนให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมรอบข้างได้และรู้ถูกรู้ผิด จะดีกว่ามานั่งคอยเลือกว่าควรอยู่สังคมสูงๆเข้าโรงเรียนแพงๆ เด็กที่เรียนโรงเรียนหรูๆ ยังไม่เห็นเป็นเด็กดีแบบเด็กโรงเรียนวัดหลายๆคนเลยก็มี สิ่งที่บอกมานี้คืออยากให้ลูกเป็นแบบไหนเราควรเป็นตัวอย่างแบบนั้นให้เขา แล้วจะสะท้อนกลับมาเองเชื่อสิ 😊😊😊
ยุคสมัยเปลี่ยนไปพร้อมกับการศึกษาที่ดูเหมือนจะดีขึ้นหรือเปล่า?
นิยามคำว่าเพื่อนหลายๆคนคงมีเพื่อนหลายแบบ
